Hoe komt het toch dat daten via datingsites helemaal niet leuk is? Omdat ze zo zijn ontworpen dat je alle lol in het daten wordt ontnomen. Ik ervoer het laatst zelf weer. En waarom zou je iets blijven doen wat je helemaal geen vreugde oplevert, laat staan succes?
WAAROM IK ME AANMELDDE BIJ EEN DATINGSITE
Yes, ik ben zelf weer actief met daten begonnen. Ik heb een erg leuke open relatie en kom helemaal niks tekort in mijn liefdesleven. Mijn vriend was al een tijdje actief met andere vrouwen aan het daten, en ik merkte dat ik daar eerst veel moeite mee had. Ik was voortdurend met mijn aandacht bij hen. Mijn grootste angst was dan altijd: wat als hij mij verlaat voor die andere vrouw? Wat als hij haar uiteindelijk leuker vindt dan mij?
Ik maakte mezelf gek met deze gedachten en ik merkte dat ik zo voor mijzelf mijn eigen kleine hel aan het creëren was. Dat had allemaal weinig met hen te maken. Ik vroeg me af: als ik met mijn hoofd de hele tijd zo met zíjn liefdesleven bezig ben, manifesteer ik dan niet zelf mijn eigen grootste angst? Ik ben dan zélf degene die mij in de steek laat. Dus wat heb ik ook alweer nodig in mijn eigen liefdesleven?
Ik draaide het om: een open relatie betekent ook dat ik zelf kan daten met wie ik wil. Ik was dat even vergeten. Ik was ook helemaal vergeten hoe leuk ik daten ook alweer vond. Want ik doe dat erg graag.
WAAROM IK ME GELIJK WEER AFMELDDE BIJ DIE DATINGSITE
Met gezonde moed en tegen al mijn principes in maakte ik een profiel aan bij OKCupid, de dating site die mij het minst tegenstaat. Ik was al eerder ooit lid geweest. Ik plaats mooie foto’s, steek liefde en aandacht in mijn profieltekst en braaf antwoord ik tientallen (honderden?) persoonlijke vragen, waarvan de algoritmen mij een match made in heaven beloven. Yeah, wiskunde!
Meteen stromen de berichtjes van vreemde mannen binnen. Aanvankelijk weet ik niet zo goed wat ik ermee aan moet, maar na een paar dagen ben ik verslaafd. Iedere dag kijk ik of ik nog berichtjes heb, waarvan het beloningscentrum in mijn hersenen telkens een beetje oplicht.. Inmiddels is OKCupid op de achtergrond een behoorlijk zware app geworden die een groot deel van de bandbreedte van mijn hoofd in beslag neemt.
Ik heb chats met de meest uiteenlopende karakters. Het doet me allemaal precies zo weinig als ik verwachtte, en veel minder dan ik stiekem hoopte. Omdat ik al de verloren uren swipen en chatten niet als verspilde tijd wil wegstrepen, weet ik er toch nog vier dates uit te slepen, waarvan ik er al twee gehad heb. Die twee waren onderhoudend, niet voor herhaling vatbaar. Een prettig tijdverdrijf. Meer niet.
Totdat ik het weer helemaal zat ben. De domme afhankelijkheid als die van een fruitautomaat. Ik mis écht contact met alles erop en eraan. Lichaamstaal. Uitstraling. Persoonlijkheid. Ik wil iemand kunnen voelen, proeven, ruiken en horen. De tijdverspilling van het staren naar de eindeloze stroom van foto’s op een beeldscherm. Gedoe.
Ik heb geen lol hierin. Daten was altijd leuk. Maar niet met datingsites. Wat doe ik hier nog… Weg ermee.
Het opzeggen van de datingsite was een enorme opluchting. De vrijgekomen tijd, rust en focus in mijn leven. It’s about time to practice what I preach. Ik heb een geweldige methode om fantastische toekomstige partners te vinden. Deze methode heeft mij nog nooit in de steek gelaten. Zonder uitzondering heeft het me altijd een geweldig sociaal leven opgeleverd, met bijbehorende liefdespartners en plenty nieuwe vrienden. Zónder dating sites.
Als die methode zo goed werkt, waarom zou ik die dan niet gewoon weer inzetten? Dat is precies wat ik ga doen.